A critique of materialism, the film is about a young couple who live in a rundown empty apartment. Their love is so strong that it makes the water flow and the electricity work, but when they start purchasing furniture and knickknacks, they fight and grow apart.
Aprili, Апрель, Avril, 4월, Abril, 四月
USSR Tbilisi, Georgian SSR, USSR USSR USSR
Rooftops cluster together, a playground of sharp slopes and points, in some European city with narrow, winding streets all made of stone. Uniformity floods the streets. Our couple erupts over as they touch, as they kiss, as they exist, like the Snow Whites of urban apartments, until their souls are worn down by the infernal temptations of Things. A simple enough story, but told with few words, told visually through symmetry and geometry and cacophony, through architecture and interior design, as if their love is a genius loci, and it all breaks down in its wake.
Two young lovers living in a ramshackle attic overlooking a quaint European town where old men carry furniture around. It seems everyone is preoccupied with possessions except the young couple, but they can’t find anywhere to enjoy each other’s attentions for the constant bustle of chairs, tables and wardrobes thwarting their every kiss. This early Otar Iosseliani film has the energy of the Czech new wave, the playfulness of Tati, the dark absurdism of Švankmajer, and it’s a beautifully scored essentially silent movie too. Many delights.
A film that has almost no dialogue, but lots of sound. It plays like something by Tati, only without Monsieur Hulot, but with an extra-dose of anti-materialism.
The messaging may be a tad obvious, but it's very enjoyable nonetheless.
კინოენა პრაიმში...ხმას რას უშვრება??, კადრის კომპოზიცია, მონტაჟი.
ოქროს კვეთასავით თარგავს თითოეულ სცენას, ყველაფერი არის მიზანმიმართული, გამოთვლილი, ჰაეროვანი.
ბრაო.
P.S. აპრილი საუკეთესო თვეა.
avejis kakunebis mosmena awi chemi obsesiaa
შეიძლება ჩემი საყვარელი ქართული ფილმიც იყოს, მაგრამ ოთარ იოსელიანის ფილმებიდან ჩემი საყვარელი ნამდვილად არის. ტექნიკური თვალსაზრისით ამაზე გამართული, მგონია, რომ სხვა არც გვაქვს. ვიცი, ეგ გვახსენდება ყველას პირველი და ტექნიკურად გამართულში მხოლოდ რიტმულ ოპერატურასა და საუნდ დიზაინს არ ვგულისხმობ - უფრო სცენის მათემატიკურ სიზუსტესა და უშეცდომობას. ზუსტად იცის, როდის მარჯვნივ, როდის მარცხნივ, სად სიცილი, სად ფეხის წამოდება, სად ჩასუნთქვა და სად ამოსუნთქვა. არაფერი ეშლება.
ფელინისაც კი, რომელიც კომპოზიციის მეფეა, ყოველთვის ხელს უშლიდა ეს ტექნიკური სიჭარბე და თამაშს იქამდე ვერ ბედავდა, სანამ სცენის ემოიციურ ყალიბს სრულად არ შეავსებდა. იოსელიანთან პირიქითაა, ყველა შეგრძნებას თამაში აძლევს მიმართულებას და ზრდის სცენას, რომ ემოციურად იყოს უფრო სხარტი და მკაფიო. საერთოდ როგორ მოიფიქრა, რომ მზიას ჩანთის აქეთ-იქით ქნევა და ფარფატი ავეჯის დამტარებლების ნაბიჯებისთვის უნდა აეყოლებინა. მაგით ხომ ფილმის იდეურ ღერძს მომენტალურად შლის. ან ჰიჩკოკის ფანჯრების კადრი მთელი 30 წლით ადრე როგორ გადაიღო, მართლა არ ვიცი. უბრალოდ მიყვარს და მადლიერი ვარ.
მოდით ვიყოთ რეალისტები. ყველა ანტი-მატერიალისტი მაინც გაქანებული მატერიალისტია. ამ ფილმში სიმბოლურად და ერთობ ოსტატურად მოთხრილია მატერიის გაღმერთების მომწამვლელი იდეა, მაგრამ რეჟისორს ხომ მაინც ფული შეუვიდა ამ ფილმით. მეც ამ რეცენზიის დაწერის შემდეგ შევალ ჩემს მტვრიან ოთახში და ჩემს ვერთერს წავიკითხავ, შეიძლება მზეზეც გავიდე, მერე დაღამდება და დავიძინებ (ძილი ხომ ლაჩრული ესკაპიზმია) ცხოვრების ჭუჭყით გულშეწუხებული. თავს იდეალისტს უწოდებ? მაშ მიჩვენე შენი იდეა თავისუფალ ჰორიზონტში, ფიჭვთა სურნელებაში, წყაროთა სიწმინდეში და რისკიან მოცალეობაში. იდეალისტი მხეცია, მარტოა, თავის სულს განკარგავს და თავადვე უბრძანებს მას მორჩილებას. მატერიალისტი კი ყოველთვის დამოკიდებულია რაღაც ამაო მონიზმზე, ესაა მისი "ნება თავისუფლებისკენ". სრულყოფილი იდეალისტი ბუნებით სუნთქავს და ღმერთით ხარობს. სხვა შემთხვევაში მატერიალიზმის შერბილებულ ფორმასთან გვაქვს საქმე. ზედმეტი იქნება იმის თქმა, რომ იდეალისტური ფილოსოფია სიბეცეა? იდეალიზმი ეს არის ზეციური მანანა, აკუმულირებადი…
great fucking film
Mova aprili?
გვღუპავს ავეჯი!
Walked out of the Alamo Drafthouse Downtown and realized they had a buncha Kim’s Video DVDs that you could rent for free. Got this collection of Otar Iosseliani’s films on a whim, never heard of this guy before and only seen like one Georgian film. This was the first one I saw.
Very charming and dryly funny dialogue-free short film about growing consumerism and wealth rotting a more spontaneous and pure young love. Feels similar to Tati, not just in its wide angle view of a social microcosm slipping clumsily into each others lives, but also in its very particular, cartoonish sound design, where diegetic sounds are exaggerated to punctuate certain actions and add to their humor. Simple and beautifully done.
დიახ, აპრილის დადგომას ველოდი ამ ფილმის საყურებლად. რა იყო მერე? სხვა საქმე არ გაქვს + უსაქმური თხა ხარ.
ოკ,,,ანუ,,, ყოველთვის ვიცოდი რომ ხრუშჩოვკები რაღაც თანდაყოლილ იდუმალ ბოროტებას მალავდნენ, ასე რომ ხორაანუ .
